Biz İyileştikçe Dünyamız da İyileşir...
Aşk alacakaranlığı gün ışığına tercih eder.
~ Oliver Wendell Holmes ~
Hepinize Merhaba,
Cnbce'de
yıllar önce "The Starter Wife"
diye bir dizi gösterilmişti. Belki bazılarınız seyretmişsinizdir. Benim
favori dizilerimden birisidir, çünkü o dizide kahramanın yolculuğunun, böyle
söylendiğinde kolay kavranılabilir olmayan anlamının kişinin yaşamında
varlık buluşu çok güzel betimlenir. Hazır kahramanın yolculuğundan bahis
açılmışken bir de not düşelim, kahramanın yolculuğunun kendimize özgü
bir adı olsun istedim ve ona Kendi Mitolojimiz, yani "Kendi Mitolojimizi Yazmak"
dedim. Mitoloji bize yaşamı ve yaşama nasıl dahil olunacağını, nasıl yaşanacağını
anlatır. Biz de kendi mitolojimizde nasıl yaşadığımızı anlatırız. Amaç 
kendi mitolojmize okunmaya değer, yani geriye dönüp okuduğumuzda bize "İşte
bu!" dedirtecek şeyler yazmaktır.
The Starter Wife dizisinde, dizinin baş kahramanı Molly evlenerek kendini gerçekleştirmeyi unutur ve kendisini megaloman kocasının hizmetine sunar. Bir gün kocası boşanmak istediğini söyler ve asıl hikaye başlar. Molly kendi mitolojisini yazmak için yola çıkar. Bu yol aldığı günlerde en sevdiği ve aynı zamanda yoldaşı olan arkadaşlarıyla doğum gününü kutlayan Molly'ye, arkadaşı Joan hediyesini verirken şu cümleyi sarfeder, "Hepimizi daha iyi birer insan yapıyorsun." Yani, Molly iyileşirken, içinde yaşadığı dünya da iyileştirmektedir. Dolayısıyla bizlerin de dünyayı iyileştirebilmek için kendimizi iyileştirmemiz, dünyanın yazmakta olduğu hikayeye seyirci kalmak yerine bizim de kendi hikayemizi yazmamız gerekir. Çünkü dünya ancak bizlerin de kendi hikayemizi yazmamız koşuluyla ortaya güzel bir hikaye çıkartabilir.
Bu
hikayelerin kimisinin senaryosu Molly’nin hikayesinde olduğu gibi bir Kule
teması üzerine kurulur. Yani isteksiz ve gönülsüz, ama başka çaremiz
olmaksızın. Biz kendi korunağımızda güvenli ve mesut bir şekilde yaşadığımız
yanılsaması içerisindeyken korunağımıza bir yıldırım düşer. Kendi ördüğümüz
ve içerisine kendimizi hapsettiğimiz duvarlar Tanrı’nın bir fiskesi ile yıkılıverirler.
Tanrı bakar bizim kıpırdayacağımız yok, kendisi işe el koyar. Einstein’ın
dediği gibi, “Rastlantı Tanrı'nın anonim kalma yoludur.” Böylesi
rastlantılar bize, biz istemesek de cesur olmayı öğretirler, çünkü dımdızlak
ortada kalmışızdır. Hatta ortada bile değil, molozların altında kalmışızdır.
Neyseki bir sonraki kartımız Yıldız’dır ve o bize her zaman bir umut
ışığı olduğunu söyler.
Bir
de bazı senaryolar vardır ki onlara Aşıklar’ın ya da Şeytan’ın çatısı
altında gireriz. Ya da Şeytan diyorum, çünkü bu senaryoya başlarken biz
onu Aşıklar sanırız. Ama Aşıklar sanıp bilerek ve isteyerek yani yüreğimizin
sesini dinleyerek başladığımız o hikayenin üzerine görüşümüzü aydınlatacak
ışık düşüp gölgesi yansıdı mı onun Şeytan olduğunu görürüz. Bu
durumu Hajo Banzhaf’ın sözleriyle de tanımlayabiliriz. Hajo Banzhaf, Tarot
ve Kahramanın Yolculuğu kitabında Şeytan kartını anlatırken şöyle der, 
“Delicesine tutulmak demek, kendi içsel imgemize aşık olmak demektir. Yüreğimizi
yerinden oynatan kişi, üzerine kendi resmimizi asmaya uygun bir burna sahip
demektir...”
Böyle bir durumda Molly'ye kıyasla daha avantajlı bir durumumuz vardır, çünkü Şeytan'dan sonra gelen kart Kule'dir. Dolayısıyla yaşam bize kendi isteğimizle Kule'yi alaşağı etme fırsatı sunmaktadır. Bu fırsatı kullanmak ise bizim kendimiz için nasıl bir hikaye yazmak istediğimize ve bu isteğimiz için ne kadar ayağa kalkabileceğimize bağlıdır. Ama bunu yapmak o kadar da kolay değildir ve Molly'deki gibi zorunlu bir cesaret değil, gönüllü bir cesaret ister, o nedenle de biz çoğu zaman bu işi gene Tanrı'nın parmağına bırakmayı seçeriz. Bunu seçtiğimiz için kendimizi kötü hissedeceğimiz ve Kule yıkıldığı için de acı çekeceğimiz kesindir. Ama burada unutmamamız gereken en nihayetinde güçlü ve zayıf yanlarımızla birer insan olduğumuzdur ve hani derler ya "günün sonunda" diye, bizim için de önemli olan bu bölümün sonunda kendi mitolojimizi yazmak konusunda yeni bir ustalık kazanıp kazanmadığımızdır.
Ayrıca unutmayın ki yüreğimizde ve zihnimizde en çok yer eden filmler bize gözyaşı döktüren acıklı filmlerdir.
Hikayeleriniz dolu dolu, yolunuz ise açık olsun.
© Güneş İlhan, Kasım 2008, İstanbul
Rev. 11.01.2013
